16/1/08

ΤΟ "ΟΛΥΜΠΙΟΝ" ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΟΡΑΒΔΗ

Με το όνομα αυτό αναφέρεται σε μαρμάρινη επιγραφή, που είχε χρυσωθεί από τον ζωγράφο Πλαίσα Νίκα ο πύργος των αδελφών Δημητρίου και Αντωνίου Αμπελοράβδη. Οι ζακυνθινοί όμως τον αποκαλούσαν από τότε που χτίστηκε στις αρχές του 20ου αι. ο πύργος του Αμπελοράβδη. Ο Δημήτριος διδάκτωρ της Νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών, μαζί με τον αδελφό του δημιούργησαν τραπεζικό οίκο και ασχολήθηκαν με το εμπόριο, το οποίο και τους απέφερε πολλά κέρδη, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν μεγάλη περιουσία. Ο πύργος που έφτιαξαν στον Καληπάδο χτίστηκε σε έναν υπερυψωμένο χώρο που δεσπόζει στην περιοχή και άνηκε στην αρχοντική οικογένεια Βούλτσου. Ο μακαριστός παππούς μου, ο οποίος έζησε δίπλα στο παλιό αρχοντικό μου είχε πει ότι άκουγε τους παλαιοτέρους να λένε ότι η αρχόντισσα Βούλτσου έκανε μπάνιο με γάλα. Μια μαρτυρία ενδεικτική του τρόπου ζωής των παλαιών ευγενών της Ζακύνθου, για αυτό και την καταθέτω εδώ. Σημαντικές ακόμη είναι οι μαρτυρίες που μου είχε δώσει για το κτίσιμο του καινούργιου κτιρίου, του πύργου, ο οποίος από τα παιδικά μου χρόνια υπήρξε πόλος έλξης, περιέργειας και εξερεύνησης, μιας και όπως σας προανέφερα δίπλα ακριβώς είναι το σπίτι των συγγενών μου. Μου είχε πει λοιπόν ότι συμμετείχε και αυτός όταν ήταν νεαρός στην οικοδόμησή του και θυμόταν τον αφέντη Αμπελοράβδη όπως τον έλεγαν, σε γεροντική ηλικία και με πολλά προβλήματα υγείας, να τους θαυμάζει που στο μεσημεριανό έτρωγαν ψωμί και ωμό κρεμμύδι και να ζηλεύει την υγεία και τα νιάτα τους. Ακόμη μου είχε πει ότι είχε συμμετάσχει σαν κομπάρσος στην προσεισμική ταινία «ο Κόκκινος Βράχος» του Ξενόπουλου, που είχαν γυριστεί κάποια πλάνα στη μαΐστρα, στο ξέπορτο και στον τότε κήπο του αρχοντικού. Μου είχε μιλήσει επίσης για την αυστηρότητα του σκηνοθέτη και των άλλων παραγωγών στους φτωχούς χωρικούς της περιοχής που είχαν πάρει μέρος. Μια συμπεριφορά μιας άλλης εποχής που τότε ο κόσμος την δεχόταν… μιας εποχής όμως όχι και τόσο μακριά. Στο χτίσιμο λοιπόν της εξοχικής του κατοικίας ο Αμπελοράβδης δεν έδειξε καμία φειδώ στα έξοδα της διακόσμησης, παρόλο που ο ίδιος έχω ακούσει ότι είχε … καβούρια στην τσέπη. Ο Δημήτριος Πελεκάσης είχε ζωγραφίσει τους θαυμάσιους γοτθικίζοντες υαλοπίνακες, τα σχέδια όλα, του σπιτιού του ξέπορτου, των πορτονιών, των κάγκελων, όλα είχαν έρθει από την Αγγλία, μέχρι και η εσωτερική ξύλινη σκάλα, όπως μου είχε πει ο νόνος μου. Μπροστά στην κύρια είσοδο βρίσκονταν στην αυλή ένα ηλιακό ρολόι, που οι χαραγμένοι λατινικοί χαρακτήρες του όταν ήμουν μικρός με δυσκόλευαν να κατανοήσω τι ήταν αυτή η πέτρινη πλάκα, ένα πέτρινο σκαλιστό οικόσημο (δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά από φώτο του 1997, ίσως κάποιος κάπου να το συναντήσει να διακοσμεί το σπίτι το πιθανότερο κάποιου νεόπλουτου), καθώς και αγάλματα στο ξέπορτο. Όλα συν τω χρόνω κλάπηκαν. Το Ολύμπιον λοιπόν, όπως ονομάστηκε από τους κτήτορες, στη μαρμάρινη επιγραφή αναφέρεται ότι οικοδομήθηκε το 1928, αλλά κανείς δεν πρόλαβε να κατοικήσει μιας και όλοι κοιμήθηκαν. Στη συνέχεια τα πάντα πουλήθηκαν και οι σεισμοί επέφεραν το σημερινό τραγικό αποτέλεσμα, όπου παρόλο που ανήκει στα προστατευόμενα νεώτερα μνημεία όλοι περιμένουμε να σωριαστεί τελείως, μένοντας μόνοι με τα φαντάσματα των τύψεών μας και το ρητορικό αναπάντητο μάλλον, γιατί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: